„Działanie Medea” można oglądać jak spektakl. W warstwie literackiej, punktem wyjścia do pracy nad tą strukturą był mit Medei w ujęciu Eurypidesa. Ważnymi punktami odniesienia były dla nas interpretacje Seneki,  Heinera Müllera, Bena Powera. Gdybyśmy mieli wskazywać na kręgosłup historii, zdecydowanie „Medea”Eurypidesa jest tekstem centralnym i najbardziej obecnym w naszej pracy. To, czego się podejmujemy w naszym mierzeniu się z mitem, nazywamy dekonstrukcją – chodzi  zarówno o dekonstrukcję bliską temu, co proponuje Jasques Derrida, jak i tę stosowaną przez mistrzów kuchni modernistycznej. Obydwa konteksty dobrze wskazują to, co jest jej istotą. Dekonstrukcja pozwala uchwycić, zrozumieć to, co esencjonalne, rozłożyć i zaprezentować elementy, oświetlić i pokazać w świeżej, często zaskakującej formie, zachowując jednak oryginalną myśl, czy smak, przynależność do tradycji. Najważniejszą funkcją dekonstrukcji jest zbliżenie, które oferuje przeniesienie w czasie, rozumienie na nowo, teraz. Wydaje się, że dekonstrukcja w żaden sposób nie jest nowym pomysłem. Wygląda na to, że była ona podstawowym narzędziem i zadaniem antycznych tragików, którzy stawiali sobie za cel opowiedzenie mitu na nowo, dekonstruując tę dotąd obowiązującą wersję, tak by wywołać oczyszczenie, katharsis. Jeśli zabieg udał się z powodzeniem, nowa wersja wchodziła do kanonu wierzeń.

Gwarantem żywotności mitu jest zmiana, a narzędziem do przeprowadzenia zmiany głębokiej, jest właśnie dekonstrukcja. Chcielibyśmy używać dekonstrukcji jako metody w teatrze, który wydaje się najwłaściwszym miejscem dla badania, uobecniania i przedłużania życia mitu.

„Działanie Medea” można oglądać jak spektakl, ale dla nas jest to tylko jedna z perspektyw. Możemy mówić o tej strukturze jako o kompozycji ćwiczeń, specyficznych zadań z zakresu treningu performera, które ułożone w warstwy stanowią kolejny krok, wyznaczają kolejny poziom czy etap praktyki. Podobnie jak trening Kokyu, „Działanie Medea” jest narzędziem do rozumienia siebie w działaniu, poszerzania pola tego, co precyzyjne i świadome w ramach  istniejącej kompozycji. Traktujemy je jako trening performera sam w sobie – ma ono pozwolić nie tylko na doskonalenie i poszerzenie własnego warsztatu, ale także oferować potencjał edukacyjny. Wyznaczać terytorium spotkania, w ramach którego będziemy mogli dzielić się doświadczeniem i technikami. W ten sposób „Działanie Medea” wypełnia wszystkie najważniejsze cele, jakie stawiamy sobie na co dzień w Studiu Kokyu: edukacyjne, badawcze i artystyczne.

Spotkanie w pracy jest naszą propozycją dla tych, którzy chcieliby nie tylko obejrzeć spektakl, ale także dopytać albo podzielić się refleksją o pracy, technice, praktyce. Proponując spotkanie w pracy, kierujemy je do tych wszystkich, którzy z różnych powodów chcą przełamać konwenans przyjścia na spektakl. Zapraszamy zarówno praktyków, zespoły, jak i teoretyków, czy osoby w jakikolwiek inny sposób żywo zainteresowane pytaniami o praktykowanie teatru. Nie obiecujemy, że znamy odpowiedzi, ale jesteśmy gotowi dzielić się pytaniami, wątpliwościami i przeczuciami.

Projekt jest współfinansowany przez Wydział Kultury Miasta Wrocław